1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. O godzinie 4.35 spadły pierwsze bomby na Wieluń, a o 4.40 pancernik „Schleswig-Holstein” rozpoczął ostrzał Westerplatte. Plan “Fall Weiss” zakładał uderzenie na Polskę równocześnie z północy, zachodu i południa.

Władze polskie początkowo uważały, że głównym niebezpieczeństwem dla niepodległości państwa jest możliwość agresji ze strony ZSRS. Drugi z wielkich sąsiadów Polski, Niemcy, dysponował na mocy postanowień traktatu wersalskiego przez dłuższy czas jedynie stutysięczną armią, która prawie nie posiadała ciężkiej broni. W wypadku konfliktu z zachodnim sąsiadem Polska mogła liczyć na pomoc wojskową, gwarantowaną sojuszem z Francją.

Sytuacja zaczęła się zmieniać po 1935 r., kiedy Niemcy zerwały porozumienia wersalskie, przywracając powszechną służbę wojskową oraz rozbudowując na wielką skalę armię i przemysł zbrojeniowy. Polska przystąpiła wówczas do opracowania planu obrony na wypadek napaści ze strony Niemiec, ale jego przygotowanie nabrało tempa dopiero po konferencji monachijskiej i zajęciu przez III Rzeszę czeskich Sudetów. Polskie dowództwo wojskowe przyjęło strategię obrony całości terytorium państwa. Rozmieszczenie wojsk na wszystkich odcinkach granicy z Niemcami (po zajęciu przez III Rzeszę Słowacji również na tym kierunku) utrudniało skuteczne prowadzenie walki. Wynikało jednak z obawy, że Niemcy po zajęciu obszarów, do których zgłaszali pretensje przed wojną, mogą przerwać działania i na wzór konferencji monachijskiej odwołać się do innych państw w celu polubownego rozstrzygnięcia konfliktu.

KALENDARIUM

[youtube_sc url=”http://www.youtube.com/watch?v=jm7FZRqXplE”]

Exposé Józefa Becka na żądania Hitlera (5 maja 1939 r.)

Plan obrony kraju zakładał prowadzenie walki w koalicji z Francją i Wielką Brytanią, które zobowiązały się do przyjścia Polsce z pomocą w ciągu piętnastu dni od rozpoczęcia agresji niemieckiej. Strona polska nie zweryfikowała jednak, na ile obietnice te były realne. Tymczasem w wypadku nieudzielenia pomocy przez zachodnich sojuszników, w konfrontacji z potęgą nazistowskich Niemiec armia polska była skazana na przegraną. Niemcy miały ponad dwukrotną przewagę wielkich jednostek wojskowych. Znaczną ich część stanowiły dywizje pancerne i zmotoryzowane, którym Polska mogła przeciwstawić tylko jedną w pełni samodzielną jednostkę tego typu. Armia niemiecka miała pięciokrotną przewagę w czołgach i lotnictwie, ponad trzykrotną w artylerii, zdecydowanie przeważała nad nieliczną Polską Marynarką Wojenną. Ponadto błędem było przesunięcie pierwotnego terminu mobilizacji powszechnej Wojska Polskiego, co nastąpiło pod naciskiem zachodnich ambasadorów, starających się za wszelką cenę zapobiec wybuchowi wojny. W efekcie zakończenie mobilizacji odbywało się już pod bombami niemieckich samolotów.

Zgodnie z rozkazem Adolfa Hitlera wojska niemieckie prowadziły wojnę bezwzględną, totalną, skierowaną również przeciw ludności cywilnej. Lotnictwo niemieckie bombardowało nie tylko cele wojskowe i szlaki komunikacyjne, ale dokonywało terrorystycznych ataków na miasta, w których nie było obiektów militarnych czy przemysłowych, np. pierwszego dnia wojny zbombardowano Wieluń. Ofiarami niemieckich lotników padali uchodźcy z terenów objętych działaniami wojennymi. W Wielkopolsce i na Śląsku zamordowano wielu z wziętych do niewoli członków samoobrony, a w październiku 1939 r. – obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku.
W Bydgoszczy setki cywilów zginęły w egzekucjach, które Niemcy tłumaczyli rzekomym mordem (określanym przez nich propagandowo jako „krwawa niedziela”), dokonanym przez Polaków na mieszkających tam przedstawicielach mniejszości niemieckiej. W rzeczywistości 3 września niektórzy miejscowi Niemcy wystąpili zbrojnie przeciw oddziałom WP wycofującym się z miasta. W rezultacie około trzystu osób, z których część schwytano z bronią w ręku, a inne jedynie posądzano o udział w walce, zostało rozstrzelanych. Po zajęciu Bydgoszczy Niemcy zamordowali w odwecie nie mniej niż 1500 Polaków, w większości przypadkowo wybranych mężczyzn, zwykle wskazanych przez niemieckich sąsiadów. Kolejne zbrodnie Niemcy popełnili m.in. 4 września w Częstochowie oraz w Będzinie, gdzie 8 września podpalono synagogę, a następnie rozstrzelano lub spalono żywcem ponad czterdziestu Żydów. Zdarzały się również wypadki mordowania wziętych do niewoli żołnierzy WP. Symbolem zbrodni na polskich jeńcach wojennych było rozstrzelanie około trzystu żołnierzy i oficerów jednego z batalionów 7. Dywizji Piechoty, wziętych do niewoli po boju w lasach pod Ciepielowem na Kielecczyźnie…

Więcej tutaj.

Źródło:
1wrzesnia39.pl

Dodatkowe, obszerne informacje o początku największej wojny w historii ludzkości możecie przeczytać na stronie www.pamiec.pl oraz www.1wrzesnia39.pl