To może fakt, że teraz tyle osób choruje, nie jest wcale taki niepokojący? Czym więcej z nas przechoruje to teraz, tym mniej jesienią, kiedy przebieg choroby potencjalnie będzie cięższy?

Ta logika ma sens. Tyle że boję się dwóch rzeczy. Po pierwsze: my weszliśmy w sezon pandemii w marcu, pojedyncze przypadki zaczęły wtedy tworzyć groźne ogniska. Wiemy, jak to się skończyło we Włoszech. Tym razem jednak w sezon jesienno-zimowy wejdziemy z bardzo dużą liczbą zakażeń „na starcie”. Zakładając, że obraz choroby wróci do tego z początków pandemii, to efektem może być pojawienie się bardzo wielu ciężkich przypadków w bardzo krótkim czasie. Nietrudno wyobrazić sobie, czym to się skończy. To jest jedna rzecz, której się boję.

A druga?
Badania, które są teraz prowadzone na całym świecie, wskazują, że mimo łagodnego przebiegu choroby, wirus może zostawiać trwałe ślady w organizmie. U części osób, które nieźle zniosły COVID-19, utrzymała się utrata zmysłów węchu i smaku. Pamiątką po wirusie mogą być też zmiany na płucach, na sercu, zmiany neurologiczne, a być może jeszcze inne, o których jeszcze nie wiemy. Jestem więc rozdarty. Z jednej strony rozmowa o koncepcie odporności stadnej (który sprowadza się do tego, że czym więcej osób przechoruje, tym bezpieczniejsza będzie reszta społeczeństwa) nie jest pozbawiona sensu, z drugiej może mieć bardzo, bardzo poważne konsekwencje. Tym bardziej że nie mamy pewności, jak długo utrzymuje się odporność organizmu na koronawirusa u ozdrowieńców. I tu jest kolejny hazard.

(…)

Zmieniło się też nasze podejście. Ludziom kompletnie puściły hamulce: ignorują maseczki, zasady dystansu i podstawowej higieny. – Na wakacjach koronawirusa nie ma – śmieją się. Inni wręcz twierdzą, że nigdy go nie było.

To jest lustrzane odbicie tego, co działo się wczesną wiosną, kiedy nie było jeszcze w Polsce pierwszego przypadku zakażenia, a wszyscy byli w totalnej histerii, zakładając, że to wirus podobny do wirusa ebola i że zaraz wszyscy umrzemy. Teraz ludzie wpadli w drugie ekstremum: skoro nie umarliśmy, to wirusa nie ma i nigdy nie było. To niesamowicie niebezpieczne podejście, z różnych powodów. Jeden to czysto zdrowotny: bo z takim podejściem łatwiej zakazić się wirusem, a COVID-19 może być niebezpieczny dla nas, naszej rodziny, ludzi z otoczenia. A druga sprawa jest taka, że my, jako społeczeństwo, nie zachowując minimum zdrowego rozsądku – a to minimum naprawdę nie utrudniłoby nam specjalnie życia – skazujemy się na kolejny bardzo trudny sezon. Jesienią możemy zapłacić słony rachunek za dzisiejszą postawę. Nawet jeśli osobiście nie zachorujemy, to może dojść do paraliżu gospodarki, turystyki, o służbie zdrowia nie mówiąc. A tak niewiele wysiłku trzeba – tyle że podejmowanego solidarnie, przez wszystkich – żeby temu zapobiec. Nie chodzi o to, żebyśmy zamykali się w domach, rezygnowali z życia, z aktywności, z podróży, żebyśmy dali się zwariować. Chodzi o respektowanie podstawowych zasad – to nie przeszkodziłoby nam w normalnym funkcjonowaniu. Apeluję tylko o minimum.

(…)

Co jest tym minimum, o którym pan mówi?

Dystansowanie, dystansowanie, dystansowanie. W racjonalnym zakresie. Spotykamy się z kimś – w porządku, ale starajmy się robić to na otwartej przestrzeni. Jeśli w środku, załóżmy maseczki albo przynajmniej starajmy się zachować dystans półtora metra, żeby ktoś na nas nie napluł ani my na niego. To tak naprawdę nie jest skomplikowane: mówimy o chorobie zakaźnej, która przenosi się głównie drogą kropelkową – bo ktoś na nas kichnie, zakaszle, napluje, nachucha. Włóżmy tę nieszczęsną maseczkę, jeśli nie chcemy jesienią siedzieć pozamykani w domach. To jest dość niska cena za uniknięcie potężnego zagrożenia. Nawet jeśli ktoś wątpi, czy ta epidemia istnieje (nie będę wdawał się w dyskusje z wyznawcami teorii spiskowych, to inny temat), warto się zastanowić, jakie będą konsekwencje tego, że jednak nie ma racji.

(…)